Ghana of Cahora Bassa - Mijn verhaal

Hier komen mijn belevenissen tot nu toe in mijn jonge leven.....

Hoe het allemaal begon

Mijn baasje vertelt : "We hadden een rustig leven, we is dan Yves, Anja en zoon Nick. Een rustig leven in het landelijke Affligem. Nietsvermoedend ging ik naar een vrij grote dierenzaak in de buurt om mijn voorraad filters en voer te kopen voor de vissen in mijn aquarium. Ik kom voorbij een stand waar ze boeken hebben over vissen, knaagdieren, paarden, katten, kikkers, vijvers, .......... en ook honden. Een bepaald boekje trok mijn aandacht wegens een prachtige hond op de kaft."

De eerste keer heb ik het boekje niet meegenomen maar ik ging wel wat informatie opzoeken op internet, maar ik kon de naam van het ras niet onthouden. Ook niemand in mijn omgeving had al van het ras gehoord. Enkele weken (of filters) later ging ik heel graag terug naar die zaak en heb me het boekje maar gekocht. Ik kreeg al een vragende blik van Anja (mijn vrouw) en moest uitleg geven wat ik met een boekje over honden, "en dan nog zo een grote hond" van plan was. Ik wist het eigenlijk zelf niet goed.........

Ik wist wel dat ik vanaf dat ogenblik verloren was. Dat had ik nog nooit gezien, wat een uitstraling, wat een allure, wat een schoonheid, wat een deugnieten, wat een sterke persoonlijkheid, wat een wil, een adellijk dier. Dit had ik allemaal al door na 2 seconden, kwam nu "mission impossible" om Anja en Nick te overtuigen.

Mission Impossible

Er is dus nooit sprake geweest van een hond in ons gezin, er was wel al een poes (Simba) die er gekomen is door een komplot van Nick en zijn grootmoeder. Op een dag kwamen Anja en ik van ons werk en hadden we een poes, van een verrassing gesproken.

Ik kon het misschien op die manier proberen maar het risico was iets groter natuurlijk, ik de straat op en de hond ook.... Het moest heel subtiel, met kleine hints en smekende oogjes. Ook de infrastructuur diende aangepakt te worden, Anja was al een tijdje van plan om een extra afsluiting in de tuin te plaatsen, daar heb ik dan een beetje spoed achter gezet. De oprit moest voorzien worden van een poort, heb ik een elektrische poort laten plaatsen, de haag achteraan de tuin was niet zo volgroeid als voorzien, geen probleem want ik plaats er in een handomdraai een afsluiting in kastanje voor......

Ik was toch al een heel eind op weg maar een dier moet je wel met het hele gezin willen en is een belasting voor iedereen dus had ik toch nog een weg te gaan. Nick kreeg ik iets makkelijker aan mijn kant als het voor hem maar niet te veel extra werk zou zijn. Ik dus alle dagen het internet afschuimen en prachtige foto's en artikels afdrukken en aan Anja geven in de hoop dat dit zou helpen. Het werkte langzaam ........

We waren toch al zover dat ik een fokker in de buurt kon bellen om eens nader kennis te maken met het ras, eens in levende lijve een Rhodesian Ridgeback te zien. Het was een aangename kennismaking met de honden. Die mensen lieten ons plaatsnemen bij hun in de zetel en lieten dan één RR binnen, dan nog één, nog één, ..., in totaal waren er 5 (!) grote bruine sierlijke "Rhodesians". Wauw wat waren wij onder de indruk ! Ze kwamen ons één voor één begroeten, even hallo zeggen en dan weer weg, op de mat voor de haard. We hebben heel veel uitleg gekregen over deze prachtige dieren en het was een indrukwekkende dag. Ook Anja was positief verrast hoe kalm ze zijn, weer een positief puntje bij.

De volgende stap was Haasrode 2006. Op deze Rhodesian Ridgeback Clubmatch hebben we onze ogen uitgekeken. Veel uitleg gekregen van Belgische en Nederlandse eigenaars en veel foto's genomen natuurlijk. Wisten wij veel dat we daar de toekomstige papa van Ghana gezien en gefotografeerd hadden. We zijn daar ook aan de praat geraakt met een mevrouw die een prachtige RR-teef bij zich had. Ze was vol lof over haar hond en over de fokker. Wat heel erg opviel die dag was de rust en kalmte op het terrein, geen geblaf of toch heel weinig en allemaal rustige honden, nergens een zenuwpees te bespeuren. Allemaal goede punten op hun rapport. De balans werd stilaan positief voor de honden en ik kon beginnen uitkijken naar een fokker.

Heel toevallig vond ik de site van Vizara Dzenga op het internet en zag dat deze mensen heel kort bij ons in de buurt woonden en we maakten.een afspraak om samen met hun hond eens een wandeling te maken. Pierre en Linda hebben ons overladen (nu nog trouwens waarvoor mijn oprechte dank) met goede raad en advies, Dzenga was iets minder geinteresseerd want wat kwamen die vreemde mensen hier in de weg lopen......

Zoektocht en afwachten

Via de website van BRRC (Belgische Ridgeback Club) kon ik een paar fokkers opzoeken en navragen waar en wanneer er eventueel een nestje gepland was. Wist ik veel dat je als toekomstige eigenaar eerst 'gescreend' werd. Na enkele omzwervingen kwamen we uit bij "Of Cahora Bassa". De foto's op hun site van de toekomstige papa en mama zagen er heel goed uit en we zijn enkele weken voor de geboorte eens mogen langsgaan. Er werden ons allerhande vragen gesteld en we zijn daar heel goed ontvangen. Niet iedereen krijgt zomaar een RR hoor, eerst examen afleggen.

We waren goedgekeurd en tot mijn grote verbazing waren we pas nummer 7 op hun lijstje, ook al waren we er toch lang voor de geboorte al bij. Wachten duurde lang, en onze hoop kreeg een flinke deuk nadat Tekila een echografie onderging en er werden.................... 6 hondjes geteld. De fokker vertelde er ons wel bij dat het mogelijk is dat niet alle vruchtjes duidelijk zichtbaar zijn en dat er nog niks verloren was. Zij waren ontgoocheld en wij eigenlijk ook. Van mijn eerste voorkeur, nl. een teefje, was al lang geen sprake meer. Laat er alstublieft nog ééntje meer in zitten.

Zondagavond 14 januari 2007

We liepen al enkele dagen ongerust en ongeduldig rond en dan kwam er een telefoontje van de fokker, het waren er geen 6....... maar 10 gezonde pupjes, 5 teefjes en 5 reutjes. Ze vroegen me aan de telefoon of ik iets zou voelen voor een reu ipv een teefje omdat er bij het overblijvende teefje een kleine fout aan de ridge was. Ik moest niet lang nadenken en was de eigenaar van een forse RR (560 gram).

Na 3 weken mochten we eindelijk even gaan kijken, ik denk dat ze ons toelieten om van ons gezaag vanaf te zijn. Ondertussen was er wel een pupje overleden. We troffen 9 schattige kleine molletjes aan en vanaf het eerste ogenblik dat ik het nestje zag, had ik een voorkeur voor het pupje met het blauwe bandje. Het donkerste van de nest maar ook het grootste en zwaarste van allen. Ik was wel de derde op de lijst van de reutjes maar ik had stilletjes mijn keuze aan de fokker al laten blijken. Ik kon enkel hopen.....

Enkele weken later was het zover, het keuzemoment. Welke 2 bleven er over, uit welke 2 mochten we kiezen............ De 180 kilometer tussen Affligem en de fokker was in no time afgelegd en blauwtje en bruintje waren nog vrij. De fokker vertelde me wel dat het eens enorm close was geweest of blauwtje was gekozen maar hij was er toch nog. De keuze was eigenlijk al lang geen keuze meer en blauwtje kreeg een naam, GHANA.

The Home Coming

Op 11 maart mochten we hem gaan afhalen, ik had thuis eerst alle voorzorgen genomen zoals een bench gezet, (heel veel) speelgoed gekocht, alle kabels die er als een lekkernij uitzien gecamoufleerd en de poes ingelicht. Een paar handdoeken meegenomen, een bandje en al een knuffel voor onderweg. Ghana was nog alleen, al zijn broertjes en zusjes waren al naar hun nieuwe thuis. Met een vracht vol goeie raad, een zak Royal Canin en een RR-pup op de schoot bij Anja keerden we huiswaarts. Zolang de nieuwe baby sliep ging ik doorrijden maar zodra hij een staart, een poot of een wimper bewoog moest ik stoppen om hem een plasje te laten doen of moest hij wagenziek worden, Anja niet te dopen. Op zijn eerste autorit naar huis, van toch rond de 2 uur is hij 2 keer wagenziek geweest. Dit waren tot op de dag van vandaag ook de enige twee keer, misschien toch van de zenuwen.

Eens thuis gekomen kon hij eerst de tuin inspecteren en ook kennis maken met Simba maar de poes trok toch maar een rare snuit. Wat een bruin mormel met raar kapsel kwam nu haar rust verstoren ..... Wild en onstuimig kwam Ghana hallo zeggen maar de poes stoof er vandoor en tot op heden is de verstandhouding niet optimaal tussen de twee. Ghana kan Simba alleen maar verdragen als hij mag meesmullen van de kattenkorrels.

De eerste paar dagen had Ghana wat last van diarree en daarom bleef ik beneden in de zetel slapen en lag hij op zijn kussen naast de zetel. Ik kon hem toch moeilijk al in zijn bench opsluiten 's nachts in die toestand. Na 1 week was hij al nagenoeg zindelijk, soms nog een plasje maar dat lag dan waarschijnlijk meer aan mij dat ik hem niet op tijd buiten gelaten had. Na 2 weken was hij helemaal proper, naar wat ik al gehoord heb is dit redelijk snel. De bench en het belonen als hij buiten zijn boodschap(je) deed hebben hier goed geholpen.

Mijn eerste show

Ik denk dat iedereen met een RR het volgende al meegemaakt heeft, het ras is nog tamelijk onbekend dus heb ik héééééééél dikwijls moeten herhalen wat voor een ras Ghana is. Gaande van "hij is zeker kwaad want zijn haar staat omhoog" over "een labrador zeker ?" of "is dat zo geschoren op zijn rug" maar in Frankrijk hoorde ik eigenlijk wel de allerbeste. Ik liep er op de markt en hoorde één vrouw tegen een andere zeggen "is duidelijk een Beagle, ben er zeker van want heb er zo al één gezien !" Niemand kende het ras en uiteindelijk schakelde ik over van Rhodesian Ridgeback naar "een Afrikaanse jachthond" want ik kreeg heel veel holle blikken. Op elke wandeling kom ik nog mensen tegen die me aanspreken over mijn hond.

Omdat iedereen me zegde dat Ghana zo een mooie hond is ging ik mijn geluk eens proberen op het BRRC Clubkampioenschap 2007 in Haasrode. In 'Gallery' kan je daar enkele foto's van terugvinden. Daar zijn we enkele zusjes en een broer van Ghana tegengekomen. Was heel leuk en ook de papa Mangwe Grand Edition was er en kon ik vader en zoon eens met mekaar vergelijken.
Moest ik toch wel als allereerste in de ring. Niks van ervaring, hoe, wat, waar, ... maar alles verliep toch nog redelijk vlot. De keurmeester, Mr. John-Sigve Berg (Noor), hielp me stap voor stap door "ons optreden" en gaf achteraf uitleg wat hij van de hond vond. Over Ghana zei hij het volgende : 4,5 mnd, nice confirmation, well developed front, well formed shoulder, good length of opperarm, good topline & underline, excellent bone & feet, excellent anglation rare, correct head proportion, well set ear, very nice temperament, nice coat and colour, well handled, he moves very nice from the side & also coming and going. The dog has unfortunately a big overshot, crowns in ridge is offset.
Zijn diploma is te bewonderen in het album "Haasrode 2007"

Mijn vernielzucht met mijn operatie tot gevolg

Wat voor speelgoed ik ook kocht, het was niet bestand tegen de kaken van Ghana. Alles ging voor de bijl, een houten blok, een pieper, een dikke koord, een onverwoestbare (namaak) kat, een been in harde rubber, een bal van leer, een tennisbal, ..., niets was bestand tegen een jonge RR.

Op een dag moest hij ineens overgeven nadat hij gedronken had, niks aan de hand dachten we want hij at alles daarna weer op en er was geen probleem, mis dus. Wat ons opviel was dat hij telkens moest overgeven nadat hij zijn goesting gedronken had. Dus niet na zijn eten of wat dan ook, enkel als hij zijn goesting mocht drinken. Drinken in kleine beetjes was ook geen probleem. Hoogst eigenaardig en vooral hoogst lastig voor hem en vervelend voor ons. Lopen we in Sluis op de markt en ziet hij daar een bakje water staan, de rest laat zich raden. Zijn we in Frankrijk en hij drinkt , alles er terug uit. Het rare was dat het enkel na het drinken was. Wij dus naar een dierenarts, diagnose 'gastritis', spuit in de poep en pilletjes geven. Dit ging 3 dagen goed en daarna terug hetzelfde. Andere dierenarts bezocht, diagnose 'gastritis', andere spuit in de poep en pilletjes geven. Dit hielp 3 dagen en terug hetzelfde. Terug naar die dierenarts want deze gaf me wel een goed gevoel (was op aanraden van Linda), Ghana zag het duidelijk anders natuurlijk. Eén keer stond het raam open in de praktijk en Ghana was er bijna vandoor, een RR in overdrive. Deze dierenarts had zich al suf gepiekerd over de aandoening van Ghana en ging het nog eens proberen met een andere spuit en de zwaarst mogelijke anti-braak pillen mogelijk. Deze hielpen ...... enkele uren. Op zijn advies doorgestuurd naar een dierenartsenpraktijk waar ze dan in eerste instantie röntgenfoto's gingen nemen. Ze hadden van zo'n geval ook nog nooit gehoord, enkel overgeven na het drinken en dit dan nog enkel en alleen na het drinken van een bepaalde hoeveelheid water. Ghana lichtjes moeten verdoven want hij vond het nu totaal niet meer leuk dat er zoveel rond hem gebeurde. Op de foto's was niks te zien, geen ijzer of steentjes of wat dan ook in de maag, geen maagkanteling, ik was zo stilaan de wanhoop nabij. Ook daar terug een spuit in de poep en zware medicatie maar enkele uren later was het weer om zeep. Niks hielp nog en het rare was dat Ghana niet ziek was, heel speels, heel veel eetlust. De dierenarts was van plan om een gastroscopie uit te voeren maar dit geeft ook geen 100 % zekerheid, niet alles kan gezien worden met de camera want er kan iets in een plooi van een darm of van de maag zitten. Ik hakte de knoop door en besloot om Ghana te laten opereren want stel dat ze met de camera iets zagen, moest hij toch open en stel dat er niks te zien was, was er nog altijd de onzekerheid.
Die maandagvoormiddag duurde lang, hééééél lang. Ghana moest er zijn rond 7.30 u en ik mocht rond 11 uur bellen voor de uitslag, man man man, het bleef duren.

Iedereen was opgelucht, wij, de dierenarts en iedereen die ik

al om raad had gevraagd want er zat iets in de maag, een stukje van een kegel, ongeveer een halve bankkaart groot. Dit zat vast aan de ingang van de maag en kon niet meer vooruit of achteruit. Telkens er water overkwam begon dit te bewegen en daardoor moest hij telkens overgeven. Rond 15 uur mocht ik hem gaan ophalen en toen hij mijn stem herkende ging hij nogal tekeer. Ik zie hem nog altijd voor me toen hij, met zijn enorme rode kraag, uit zijn hok mocht. Hij kon niet snel genoeg weg zijn. Thuis had ik hem een speciaal ziekenbed gemaakt, 4 kussens van de tuinstoelen over elkaar gelegd en daar een dikke zachte handdoek over want de wonde was toch vrij indrukwekkend en kon nog bloeden. Hij moest zich kalm houden maar dat was geen probleem want hij was volledig van de kaart. Een paar dagen voor hem speciaal eten gemaakt, zijn korrels gemegd met verse soep en alles door de mixer, smul smul. Na een paar dagen was hij weer zijn onstuimige zelve en moest ik, om verdere ongelukken te vermijden zijn kraag afdoen. Het dagelijks ontsmetten van de wonde was ook een ritueel, de eerste paar dagen mochten we nog niet naar zijn buik kijken, laat staan er aankomen. Na enkele dagen verbeterde dit toch maar dan kwam de dag om de draadjes te verwijderen, de wachtkamer bij de dierenarts was veel te klein want hij zag het niet zitten, hij herkende de geur en alles eromheen. We moesten met 2 volwassen mannen hem in bedwang houden op de tafel en een derde moest zo snel mogelijk de draadjes verwijderen. Snoepjes hielpen niet, ik zie hem nog denken "rot op met uw snoepjes, ik wil hier weg".

26 maart 2010

Ghana is op driejarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een buikvliesontsteking.
Het gemis is enorm en de pijn zit heel diep. We hebben zijn as bij ons staan naast een mooie foto en hij zit voor altijd in ons hart.
Nog elke dag komt hij ter sprake, nog elke dag zeg ik hallo.......